بُرْقَع یا بُرْقُوع، در اصل عربی است و در متون کهن عرب، چون دیوان متنبّی و ابوالعلاء معرّی و صحاح جوهری، به معنای جهاز ستور و رویْبند زنان عرب بکار رفته است. ایرانیان، برقع را به معنای مطلقِ روبند بکار میبرند. از قرن ششم، کلمة برقع در اشعار تغزّلی بویژه در تشبیهات و استعاره‌ها، بیشتر به معنای روبند زنان آمده است. نحوة دوخت و تزیین و چگونگی پوشیدن برقع (به معنای روبند زنان) در سرزمینهای اسلامی و در زمانهای مختلف، بسیار متنوّع بوده است. امروزه نیز زنان بلوچ و عرب زبان ایران در سواحل و جزایر خلیج فارس از برقعهای سیاه، قرمز، نارنجی و طلایی استفاده میکنند. برقع قرمِز زنان بلوچ مستطیل است و برای چشمها دو مستطیل کوچک باز کرده اند. این برقع تمام پیشانی را تا روی بینی میپوشاند. زنان روستایی میناب برقع مشکی دارند که دور آن نوار قرمز دوخته میشود. زنان قشم و بندرعباس نیز برقع مشکی بر چهره میبندند که به آن بُرکه میگویند. قسمت بالای آن ابروان را میپوشاند و یک خط مستقیم یا منحنی از پایین بینی به بالای گوشها به جانب نوار بالای برقع میرود. پارچه این برقع، مشکی و با نیل رنگ شده است.
منبع: دانشنامه جهان اسلام
