استان قم - حرم مطهر حضرت فاطمه معصومه (س)

پس از 25 سال که از تولد حضرت امام رضا (ع) گذشته بود، حضرت فاطمه معصومه(ع) در اوّلین روز ذى قعده 173 هـ ق، در شهر مدینه منوّره چشم به جهان گشود، آن حضرت به همراه امام رضا(ع) در دامان پاک حضرت نجمه خاتون(س) که از مهاجران مغرب بود، پرورش یافته اند. این در حالى است که پدر بزرگوارشان پیوسته در زندان هارون الرشید بسر میبردند و سرانجام در همان زندان هنگامى که حضرت معصومه(س) در سن ده سالگى بود، به شهادت رسیدند و از آن زمان به بعد حضرت معصومه (س) تحت مراقبت برادرش امام رضا(ع) قرار گرفت. حضرت معصومه(ع) در سال 201 هـ ق، یک سال پس از ورود امام رضا(ع) به مرو، با چهار تن از برادران و گروهى از برادر زادگان  به سوى خراسان حرکت نمودند و چون این کاروان کوچک به حوالی ساوه رسید عدّه اى از دشمنان اهل بیت به دستور مأمون عبّاسى راه را بر آنان بستند و در یک درگیرى نابرابر برادران و تقریباً اکثر مردان همراه کاروان را که حدود 23 نفر بودند به شهادت رساندند. حضرت معصومه(س) از شدّت رنج و تأثّر روحی بیمار گردید و بنا بر قولی حضرت را مسموم کردند . چون شب هنگام خبر به مردم  قم و  آل سعد رسید، موسی بن خزرج به نمایندگى آنان، درهمان هنگام از قم به قصد ساوه حرکت کرد پس از دیدار حضرت و پذیرفتن دعوت وى، به منزلش رفتند. به روایت دیگر هنگامى که حضرت معصومه(ع) به شهر ساوه قدم نهاد، از همراهان خود پرسید؛ مسافت اینجا تا قم چقدر است. پاسخ را گفتند. در این هنگام به یاد خبرى از پدرش افتاد. لذا فرمود: مرا به قم ببرید، از پدر بزرگوارم بارها شنیدم که قم مرکز شیعیان ماست. بدین ترتیب باقیمانده افراد کاروان بجاى رفتن به «مرو» به جانب قم تغییر مسیر داده، وارد قم شدند. خبر ورود آن حضرت به قم براى همه مسرّت آفرین و هیجان انگیز بود. بزرگان و سایر مردم، به استقبال آن حضرت آمدند و پروانه وار ایشان را در میان گرفتند. بیمارى حضرت که از غم هجران برادر و شهادت و مظلومیت دیگر برادران و همراهان و یا سمّى که به ایشان داده شد، هفده روز ادامه یافت و ایشان که به کوتاهى عمرش آگاه بود، روزهاى آخر عمر را به راز و نیاز با معبود مشغول بود. در روز دهم ربیع الثانى و (بنا بر قولى دوازدهم ربیع الثانى) سال ٢٠١ هـ ق پیش از آن که دیدگان مبارکش به دیدار برادر روشن شود، در غربت و با اندوه فراوان در سن 28 سالگی دیده از جهان فروبست و شیعیان را در ماتم خود به سوگ نشاند. عبادتگاه روزهاى پایانى عمر ایشان، که هم اکنون به  نام «بیت النّور» معروف است ، زیارتگاه شیفتگان اهل بیت(ع) عصمت و طهارت است. پس از وفات، پیکر مطهّر حضرت را غسل داده و کفن کردند و باشکوه فراوان تشییع و در محلّى موسوم به «باغ بابلان» که اکنون روضه منوره حضرت است بخاک سپردند. در این که چه کسى بدن مطهّر حضرت را داخل قبر قرار دهد و ایشان را به خاک سپارد، همه متحیر بودند. آل سعد بیش از همه در این باره با هم گفتگو کردند که چه کسى را داخل سرداب نمایند تا جنازه خانم را دفن کند. قرار شد خادم بسیار پیر ایشان به نام قادر، متصدّى دفن شود. چون دنبال آن پیر مرد صالح فرستادند، ناگاه دو سواره نقابدار از سمت قبله نمایان شدند و به سرعت نزدیک گردیدند و پس از اقامه نماز بر پیکر آن بانوى مکرّمه، یکى از آن دو وارد قبر شد و دیگرى جسد پاک و مطهّر آن صدّیقه را به او داد تا در دل خاک نهان سازد. آن دو نفر بدون آن که با کسى سخن گویند ناپدید شدند. القاب حضرت(س)، نشانه سجایاى والاى اخلاقی ایشان است. در یکی از زیارتنامه ها، القابی چون «طاهره» «حمیده» «برّه» «نقیه» «مرضیه» «رضیه» «محدّثه» «شفیعه» و «معصومه» آمده است. اما مشهورترین لقب حضرت، طبق فرموده امام رضا(ع)، معصومه است.

منبع: http://haram.masoumeh.com

الَسَلامُ عَلَیْکِ یا بِنْتَ مُوسَ بْنِ جَعْفَرٍ, وَرَحْمَةُ اللهِ وَبَرَکاتُهُ